انسانم آرزوست . . .

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

 بگشای لب که قند فر آوانم آرزوست

 ای آفتاب حسن‌ ٬ برون آ ٬ دمی ز ابر

 کان چهره مشعشع تا بانم آرزوست

 این نان و آب چرخ چو سیل است بی وفا

 من ماهیم ٬ نهنگم ٫ عمانم آرزوست

یعقوب وار وا اسف ها همی زنم

 دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست

 والله که شهر بی تو مرا حبس می شود

آوراگی کوه و بیابانم آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت

 شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او

 آن نور روی موسی عمرانم آرزوست

 زین خلق پر شکایت گریان شدم ملول

 آن های و هوی و ٫ نعره مستانم آرزوست

 گویا ترم ز بلبل ٫ اما ز رشک عام

 مهرست بر دهانم و ٫ افغانم آرزوست

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

 کز دیو و دد ملولم و ٫ انسانم آرزوست

گفتند یافت می نشود ٫ جسته ایم ما

 گفت آن که یافت می نشود ٫ آنم آرزوست

 پنهان ز دیده ها و ٫ همه دیده ها از اوست

 آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست

 خود ٫ کار من گذشت ز هر آرزو و آز

  از کا و از مکان ٫ پی ارکانم آرزوست   

پ.ن: گاهی وقتا همه ما یه روزایی حس مولانا داریم اما زبان گفتنش نداریم شاید اگه ما هم طبع روانی داشتیم با یه لحن و وزن شعری دیگه و با دلی پردرد تر می خوندیم از دیو و دد ملولم انسانم آرزوست 
-نمیدونم اطراف من نسل انسان در حال انقراض هست یا چشمای من نمی بینتشون 
- خدا شکر میکنم برای حداقل آدم های نزدیک دور و ورم و دوستشون دارم ...